پس از آنکه شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی ایران موضوع برندسازی را مطرح کرد، این امر به عنوان الگوی جدیدی در کشور برای عرضه کیفی و رقابتی سوخت محل مداقه بخش های مختلف قرار گرفت.
برخی از برندسازی استقبال کردند و آن را میدانی برای رقابت در عرضه کیفی خدمات دانستند اما برخی دل نگران بودند و روی خوشی به آن نشان ندادند.
نکته اصلی درباره طرح ایجاد جایگاه های زنجیره ای سوخت (برند) خروج دستگاه حاکمیتی از مسئولیت های اجرایی و ایفای نقش اصلی خود یعنی «نظارت عالی» است.
نکته قابل طرح دیگر در این زمینه، ایجاد فضای رقابتی برای عرضه کنندگان سوخت با هدف ارائه خدمات کیفی به مشتریان و نکته آخر رضایت مندی مشتریان به عنوان حلقه نهایی این زنجیره است تا با خاطری آسوده دریافت کننده خدمات و کالای مورد نظر خود باشند.
اکنون در پنج استان مانند تهران، اصفهان، یزد و کرمان طرح برندسازی یا ایجاد جایگاه های زنجیره ای، عملیاتی شده است؛ از این رو، هفته نامه «مشعل» مربوط به وزارت نفت با «کرامت ویس کرمی» مدیر شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی منطقه تهران، درباره چگونگی اجرای این طرح گفت و گو کرده است.
مدیر شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی منطقه تهران در این باره گفت: اکنون جایگاه عرضه سوخت در کشور به روشی سنتی اداره می شود و هدف از برندسازی، فاصله گرفتن از این روش سنتی و رسیدن به اصل مهم مشتری مداری است.

ویس کرمی افزود: اکنون نزدیک به ۳۶۰۰ جایگاه عرضه فرآورده نفتی (بنزین و گازوییل) و ۲۴۰۰ جایگاه عرضه سی ان جی در کشور فعالیت می کنند؛ به عبارتی ۶ هزار جایگاه، به خودروها سوخت رسانی می کنند؛ به این به معنا که شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی با ۶ هزار جایگاهدار طرف قرارداد است.
وی درباره مشکلات این عرصه گفت: در صورت فوت مالک اصلی جایگاه، قرارداد شرکت ملی پخش به لحاظ قانونی با جایگاه از درجه اعتبار ساقط می شود اما مساله به همین جا ختم نمی شود. وراث نیز اغلب با هم کنار نمی آیند؛ دراین حالت نه امکان تعطیلی جایگاه وجود دارد و نه می توان به دلیل نبود صاحب اصلی جایگاه، کارمزد پرداخت کرد.
ویس کرمی گفت: تنها راه برون رفت از چنین مشکلاتی، کاهش تصدی گری دولت و برگزیدن شیوه ای دیگر است؛ شیوه ای که در آن دولت فقط به عنوان ناظر باشد و نه محکمه حل مشکلات. از این رو، شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی و به تبع آن مناطق سی و هفت گانه زیر پوشش آن، حرکت خود را به سوی ایجاد شرکت های زنجیره ای با برندینگ و فاصله گرفتن از نظام جایگاه داری سنتی آغاز کرده اند.
وی افزود: هدف دیگر اجرای برندینگ، کاهش زمان انتظار برای سوختگیری خودروها در جایگاه های سوخت است. اکنون ۱۷میلیون و ۵۰۰ هزار دستگاه خودرو بنزین سوز و گازوییل سوز در کشور تردد می کنند که زمان انتظار برای سوخت گیری آنها با توجه به حدود ۳۶۰۰ جایگاه عرضه سوخت مایع (بنزین و گازوییل) ۱۰ تا ۲۰ دقیقه است؛ درحالی که براساس استانداردهای بین المللی زمان، انتظار خودروها در جایگاه ها برای سوختگیری باید پنج دقیقه باشد.
مدیر شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی منطقه تهران اضافه کرد: جایگاهداری در کشوری مانند ترکیه با ۱۲هزار و ۵۰۰ جایگاه، زمان سوختگیری را بسیار کاهش داده است؛ به عبارتی در این کشور به ازای هر ۹۰۰ خودرو یک جایگاه فعالیت می کند.
ویس کرمی ادامه داد: در آرژانتین با ۱۴ میلیون دستگاه خودرو، ۱۳هزار و ۵۰۰ جایگاه به خودروها سوخت رسانی می کنند؛ این بدان معناست که در این کشور به ازای هر ۱۰۷۰ دستگاه خودرو، یک جایگاه فعالیت می کند و زمان انتظار خودروها برای سوختگیری در حد استاندارد پنج دقیقه است.
به گفته وی، این آمارها نشان می دهد در چنین کشورهایی، بخش خصوصی با رقابت، بخش سوخت رسانی را پیش می برد و دولت فقط به عنوان ناظر عالی عمل می کند.
وی گفت: در کلانشهری مانند تهران یکی از اهداف اصلی برندینگ، همین موضوع یعنی مشتری مداری است. برای نیل به این هدف باید سوخت رسانی ارتقا یابد و رقابتی شود؛ به طوری که مردم تفاوت در ارائه خدمات و کیفت سوخت را ببینند و انتخابگر باشند.
تاکنون ۵۳ شرکت در سراسر کشور به عنوان برند، تاییدیه ایجاد جایگاه های زنجیره ای را دریافت کرده اند و می توانند در قالب طرح برند فعالیت خود را آغاز کنند. در تهران نیز نزدیک به ۱۰ جایگاه در قالب سه برند فعال شده اند.