فرهنگ، مظلوم ترین قربانی در تعدد متولی

شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)– بنا به تعریف بسیاری از اندیشمندان، فرهنگ از تعاریف و تشریحات متعددی برخوردار است. بسیاری آن را متشکل از خرده فرهنگ های مختلف می دانند اما طی سالهای اخیر یکی از اساتید مطرح حوزه ارتباطات کشور تعریفی جامع از فرهنگ طرح کرده که در آن بیان داشته اند: «مجموعه ای از باور ها، رفتارها، اعتقادات و کنش هایی که با دیگران به اشتراک گذاشته می شود، فرهنگ گفته می شود.»

اضافه شدن «اشتراک با دیگران» تعبیر جدیدی است که متفاوت با تعریف گذشته است.

از تعریف فرهنگ که بگذریم با حسابی سرانگشتی می توان دریافت که بیش از ۲۰ نهاد، وزارنخانه، سازمانها و غیره خود را متولی امر فرهنگ در کشور می دانند که بطور اجمالی از فرهنگ و ارشاد که بگذریم می توان تبلیغات اسلامی،اوقاف و امور خیریه، هلال احمر، ورزش و جوانان، دانشگاهها، کتابخانه عمومی،  آموزش و پرورش، خانواده ها و دهها نهاد دیگر را نام برد که پرداختن به امر فرهنگ را در وظایف خود یدک می کشند.

اما با این همه متولی فرهنگیِ که ذیل هر کدام از آنها دهها هیئت و انجمن و کانون با لایه های مختلف اجتماع و جامعه مرتبط هستند، چه بر سر ما گذشته و می گذرد که همیشه و همواره دم از فرهنگ می زنیم و همیشه آن را در معرض خطر می بینیم.

عده ای معتقدند ایران در سالهای دور و در آغاز شکل گیری تمدن خود در سرزمین پارس از فرهنگ والایی برخوردار بوده که هم اکنون به آن باید بالید که همین جا می توان سوالی را طرح کرد که با این شکل، آیندگانِ ما به چه نوع رفتار فعلی ما خواهند بالید؟

کشور‍ با چندین هزار سال تمدن و شکوه و پیشینه همواره به دلایل مختلف مورد آماج هجوم نظامی و فرهنگی بوده است که خود ما هم بر وضعیت کنونی آن بی تقصیر نبودیم.

نگارنده بر این عقیده است که در زمان رشد و نمو مجموعه آثار فاخر و هنری، متولیان همه سهیم و شریک هستند اما هنگامی که نقص و نقد و کوتاهی باشد، مسئولیت متوجه هیچ شخصی نیست و هیچ مسئولی هم زیر بار نخواهد رفت.

شوراهای نظارتی و تصمیم گیری متعددی تشکیل شده اند اما جدیتی در آنها دیده نمی شود.

متاسفانه تداخل تفکراتِ ورایِ فرهنگی در امور مختلف چنین مشکلات و موانعی را پدید آورده است.

در ادامه آنچه از تعریف فرهنگ می توان برداشت کرد آن است که هر آنچه که در چارچوب اشتراک گذاری است قابلیت عضویت در فرهنگ را دارد، از نوع سلام گرفته تا خداحافظی، با نگاهی به این تعریف بخش عمده کاستی ها را می توان در خانه و خانواده جستجو کرد آنجا که درونگرایی که صفت همیشگی ایرانیان بوده جای خود را به برونگرایی داده است، گرفته از ساخت بناها تا گذاشتن عکس های خانوادگی در فضای مجازی، در نگاهی دیگر افول فرهنگ مطالعه در کشور را از جمله نواقص و حلقه های مفقوده می توان قلمداد کرد، آنجا که رسانه های جدید و‌نوین در دنیای دیجیتال جایگزین رسانه های مکتوب شده و بالا بردن سطح آگاهی های عمومی بر دانش افزایی رجحان بخشیده است.

کلام و نوشته ی خود را خلاصه تر می کنم و پرهیز از زیاده گویی که «حال فرهنگ در کشور ما خراب است» آنجا که متولی واحدی نداشته و توپ کاستی ها را در زمین بدون منابع مالی و انسانی و بدون اعتبارات فرهنگ و ارشاد می اندازند.

در آخر پیشنهاد حقیر این است که هر یک از ما شهروندان ، خود متولی فرهنگ شده و یک دغدغه فرهنگی را پیش گرفته و پس از مطالعه و تسلط بر آن در همان بخش در پیشگیری و درمان جامعه تلاش کنیم.

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)
 

عضویت در خبرنامه